Sosny czarne Pinus nigra

Sosny czarne to grupa wytrzymałych na ciężkie warunki uprawowe sosen, spośród których można wybrać wiele ciekawych odmian.

Nazwa gatunku wzięła się od koloru pnia, który pokryty jest ciemnobrązową, niemal czarną korą, przez co roślina wygląda, jakby była osmolona. Jest tak charakterystyczne dla tych roślin, że gatunek zawdzięcza mu swoją pełną nazwę.

Sosny czarne wykazują dużą tolerancję względem podłoża, na którym mają rosnąć. Ważne jednak, by gleba była przepuszczalna, gdyż nie toleruje ona ciężkich gliniastych ziem, gdzie stagnuje woda.

Na szczęście i na to znajdzie się rada - odpowiednio przygotowane stanowisko: z usypanym drenażem na dnie dołka i ziemią wymieszaną z piachem lub wymieniona na tę z worka, sprawi, że roślina poradzi sobie i w takim terenie.

Większość iglaków (świerki, jałowce, cyprysiki i inne) lubi lekko kwaśne bądź kwaśne gleby. Preferencje sosny czarnej są zgoła odmienne - najbardziej odpowiada jej podłoże o wyższym, zasadowym pH, co nie oznacza, że posadzona na typowym wrzosowisku nie urośnie.

Stanowisko powinno być w pełnym słońcu, ewentualnie lekkim (ażurowym) półcieniu.

Za wyjątkiem podstawowej formy Pinus nigra i Pinus nigra ‘Oregon Green’, które potrafią dorastać do 10m wysokości, to wywodzące się od gatunku odmiany ozdobne posiadają raczej małe rozmiary (ok. 3m wysokości).

Z wachlarza kształtów i rozmiarów warto szczególnie zwrócić uwagę na wiele ciekawych odmian o pokroju kolumnowym, który jest rzadki dla innych sosen (dość szybko rosnąca ‘Green Rocket’, średnia ‘Pyramidalis’ oraz mniejsza 'Scholz'). Można też sięgnąć po małe odmiany kuliste (jak 'Nana'). Miniatura 'Brepo' z powodzeniem może być sadzona w dużych skrzyniach balkonowych.

Bez względu na kształt, jaki przyjmuje sosna czarna, posiada ona zawsze zwarty pokrój, gdzie kłujące sztywne igły szczelnie osłaniają pień i wszystkie konary.

Sosny czarne to ‘zahartowane’ rośliny, które posiadają wysoką mrozoodporność. Dodatkowo są odporne na utrzymującą się suszę i nie wymagają specjalistycznych zabiegów pielęgnacyjnych jak opryski przed szkodnikami, przycinanie czy nawożenie.

Jednak największa ich zaletą jest to, że jako jedne z nielicznych iglaków znakomicie radzą sobie z zanieczyszczonym miejskim powietrzem. Tajemnica tkwi w ich naturalnym cyklu życiowym, bowiem drzewo średnio co 3-4 lata wymienia wszystkie igły, w których mogą gromadzić się szkodliwe zanieczyszczenia. Roślina po takim „detoksie” nie ma większych problemów z przyjęciem nowej porcji zanieczyszczeń.

Z uwagi na wysoką odporność na zanieczyszczenia jest ona wykorzystywana w centrach miast. Wzdłuż dróg dobrze wygląda sadzona w szpalerze (zwłaszcza kolumnowa odmiana 'Green Rocket').

W ogrodach warto po nią sięgnąć, jeśli chcemy użyć zimozielonych roślin strukturalnych a posiadamy specyficzne warunki: mocne nasłonecznione jałowe gleby o zasadowym odczynie (wiele jest takich działek np. na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej). Na takich glebach sośnie czarnej towarzyszyć mogą perukowce podolskie, a z niższych roślin lawenda wąskolistna (oraz wiele innych, sprawdź tutaj).

Sosna czarna wytwarza solidny korzeń palowy wraz z grubymi korzeniami bocznymi - ta cecha w połączeniu z odpornością na zasolenie powoduje, że jest ona wykorzystywana do umacniania nadmorskich wydm i innych piaszczystych skarp.