Jodła hiszpańska Kelleris Abies pinsapo Kelleris

'Kelleris' za młodu posiada nieregularny pokrój, z którego z czasem wyrasta ładny regularny, zwarty i gęsty stożek. Tempo wzrostu jak na jodły jest dość szybkie i wynosi ponad 30cm na rok, w wyniku czego roślina po upływie 10 lat posiada ok. 4m wysokości i 1m szerokości.

Jodły hiszpańskie rozpoznamy dzięki krótkim (1,5-2 cm) wąskim igłom spiralnie ułożonym na pędzie, tworzących charakterystyczne „szczotki”, które w przypadku 'Kellerisa' są szarozielone.

Odmiana wytwarza ładne kremowo-brązowe szyszki, które dekoracyjnie „stoją” w górnych częściach korony i wyglądają jak jasne świece.

Jodły hiszpańskie powinny być sadzone na słonecznych lub lekko ocienionych, koniecznie osłoniętych od wiatrów stanowiskach, ponieważ nie są w pełni mrozoodporne. Zaszkodzić im mogą też wiosenne przymrozki, które niszczą bezbronne młode przyrosty.

Bez ochraniających zabiegów jodły hiszpańskie mogą być uprawiana jedynie na Pomorzu Zachodnim i wzdłuż zachodniej granicy kraju. Młode egzemplarze powinny być osłaniane na zimę w rejonach na zachód od Wisły. W pozostałych częściach kraju roślina może mieć problem z przezimowaniem.

Gleba powinna mieć odczyn kwaśny lub lekko kwaśny oraz być stale wilgotna i żyzna. Uprawie sprzyja bliskość zbiornika wodnego, gdyż iglak bardzo źle reaguje na suche (zwłaszcza zanieczyszczone) powietrze, przez które choruje lub przemarza.

Jeśli zdecydujemy się posadzić jodłę hiszpańską w naszym ogrodzie, powinniśmy się postarać, aby pozostała ona dobrze widoczna na rabacie.

W jej otoczeniu możemy stosować niższe barwne byliny (rudbekia błyskotliwa, astry chińskie, firletkę omszoną czy modne ostatnio łubiny), róże okrywowe (np. różowa - 'The Fairy', żółta - 'Shockwave' czy czerwona - 'Bienenweide Rot') lub ozdobne krzewy (berberysy, tawuły, wierzba 'Hakuro Nishiki' lub budleje Dawida).

Spośród iglaków skusić możemy się na sosnę górską 'Varella' czy 'Mops', cyprysika groszkowego 'Curly Tops' lub 'Filifera Aurea' oraz łatwe w uprawie jałowce.