Języczka Przewalskiego Ligularia przewalskii (Senecio przewalskii)

Główną ozdobą rośliny są pionowe kwiaty wyglądające jak żółte świece.

Liście są ciemnozielone, "palmowo" powcinane, dość spore - posiadające dużą wartość dekoracyjną. Jesienią dodatkowo się przebarwiają na czerwono.

Żółte kłosowate kwiaty pojawiają się w lipcu i sierpniu ponad kępę liści na brązowo wybarwionych pędach.

Nie jest to najprostsza bylina w uprawie - ma specyficzne wymagania i jest kochana przez ślimaki - młode egzemplarze mogą doszczętnie paść ich łupem.

Języczka jest i żarłoczna, i spragniona. Warunkiem uprawy jest wilgotna ziemia, nawet mokra, bagienna, bogata w składniki pokarmowe, żyzna, odpowiednia będzie gliniasta.

Łatwiej będzie uprawiać języczkę na stanowisku półcienistym, gdzie prościej utrzymać wysoką wilgotność podłoża. Obficie podlewana może rosnąć także w słońcu.

Roślina na stanowisko chłodne: nie lubi ani suszy, ani upałów. Jest całkowicie mrozoodporna i tolerancyjna względem pH gleby.

Jest to wartościowa roślina na glebę mokrą ze stojącą wodą i do obsadzania oczka wodnego.

Razem z krwawnicą - z którą łączy ją pionowy kształt kwiatostanów - nadaje się do sadzenia nad brzegami zbiorników wodnych. Stworzą ładne kontrastowe zestawienie. Podobne walory będzie miał duet z liatrą kłosową.

Okazały wzrost i warunki uprawowe łączą też języczkę z miskantem chiński (ten jednak musi mieć glebę przepuszczalną). Dobra będzie odmiana 'Zebrinus' lub 'Apache' - ich żółte paski pasować będą do żółtych kwiatów języczki.

Nad wodą w półcieniu dobrze będzie się prezentować z bergenią, funkią, rodgersją i języczką pomarańczową. Zestawienie roślin o solidnych liściach urozmaici dodanie traw: hakonechloa lub turzyc.