Limba jest sosną naturalnie występującą w naszych polskich Tatrach, dlatego z powodzeniem możemy ją (i jej odmiany) sadzić na terenie całego kraju (strefa 4). Najlepiej sprawdza się w roli solitera.
Duża, lecz wolno rosnąca
Limba to duże drzewo dorastające w naszych warunkach do 20m wysokości. Jednak biorąc pod uwagę jej tempo wzrostu, spokojnie polecić możemy ją także do mniejszych ogrodów - 20-letnie okazy nie przekraczają 3m wysokości.
Jeśli pomimo to wolelibyśmy wybrać mniejsze drzewko, sięgnijmy po karłowe odmiany 'Compacta Glauca' i 'Glauca' nie przekraczające 4m wysokości. Ciekawa jest forma kolumnowa 'Stricta'.
Srebrzysty stożek w ogrodzie - soliter
Bez względu na odmianę limby posiadają przez całe życie zwarty pokrój, przybierając kształt regularnego stożka. Ogromną zaletą tych sosen jest to, że są gęsto ugałęzione od samej nasady - jeśli oczywiście inne rośliny nie rzucają cienia na ich podstawę. Dlatego najpiękniej prezentują się rośliny posadzone jako solitery lub w dużych odległościach od innych wysokich roślin.
Rośliny wytwarzają gęsto ułożone na pędzie zielonosrebrne igły, których kolor utrzymują przez cały rok.
Starsze (30-letnie) lub szczepione egzemplarze produkują dodatkowo spore szyszki, które niedojrzałe mają fioletowopurpurowy kolor, ładnie kontrastujący z chłodnym odcieniem igieł,
Odporna na choroby
Limbę zaliczamy do sosen pięcioigielnych, które często bywają porażane przez rdzę wejmutkowo-porzeczkową (jak np. sosna wejmutka). Limba jednak wykazuje odporność na tę chorobę, dlatego można ją śmiało sadzić na działkach, gdzie uprawiane są krzewy owocowe.
Dodatkowo roślina rzadko jest atakowana przez inne grzyby, bakterie czy mszyce.
Niewybredna co do gleby. Dużo słońca
Pomimo tego, że roślina najbardziej lubi żyzne wilgotne stanowiska o lekko kwaśnym pH, to poprawnie rośnie na każdej, ubogiej, kwaśnej czy zasadowej glebie, w której nie stagnuje woda. Wymaga - jak każda sosna - stanowiska w pełni słonecznego.
Fakt, że limba nie jest wybredna co do rodzaju podłoża, sprawia, że drzewo z powodzeniem można wkomponować do wrzosowiska, zwykłej rabaty z przeciętną glebą ogrodową oraz do alpinarium, które charakteryzuje się małą ilością gleby i dużymi kamieniami.
Może nad wodę?
O ile rodzaj podłoża nie jest najważniejszy dla naszej sosny, to roślina preferuje wilgoć w powietrzu, dlatego najpiękniej będzie rosła w pobliżu oczka wodnego lub stawu, gdzie woda swobodnie paruje.
Posadzenie drzewa iglastego nad taflą wody, ograniczy nam ilość jesiennych prac ogrodowych, gdyż nie ma potrzeby rozkładania siatki ochronnej na zbiorniku, wyłapującej opadające liście.
