Tawuła japońska Manon Spiraea japonica Manon

Krzew osiąga ok. 70cm wysokości i tyle samo szerokości. Jeśli co roku jest silnie cięty prezentuje ładny, zwarty i półkulisty pokrój. Roślina niecięta z wiekiem ogałaca się w środkowych częściach, ma też luźniejszy, nieregularny kształt.

Pędy ma silnie rozgałęzione, liście - małe (drobniejsze niż u odmian żółtolistnych) i eliptyczne, ostro zakończone, zielone. Młode liście są czerwonawe, często pstre - zdarzają się wybarwione na biało. Jesienią przebarwiają się ogniście - na czerwonopomarańczowo.

Różowe kwiaty wyrastają na nowych - tegorocznych - pędach, zebrane są w płaskie małe baldachy. Okres kwitnienia przypada w lecie od końca czerwca do sierpnia.

'Manon' - jak wszystkie tawuły japońskie - jest rośliną łatwą w uprawie i wytrzymałą: tolerancyjną odnośnie gleby, odporną na trudne warunki, suszę, szkodniki i choroby. Jest w pełni mrozoodporna.

Najlepiej rośnie na słońcu oraz w półcieniu. Na stanowiskach mniej nasłonecznionych może słabiej kwitnąć.

Nie ma wymagań odnośnie gleby. Toleruje właściwie wszystkie ogrodowe gleby, najlepiej jednak przygotować stanowisko żyzne, lekko wilgotne. Nie znosi ciężkich i podmokłych terenów.

Tawułom japońskim służy silne cięcie. Wczesną wiosną zaleca się skracać pędy, co pobudza je do lepszego krzewienia się, nadaje zwarty pokrój i wpływa korzystnie na intensywność kwitnienia (patrz cięcie). Usuwanie przekwitłych kwiatostanów sprawi, że krzew powtórnie zakwitnie we wrześniu (choć już nie aż tak intensywnie).

'Manon' stosowana jest jako roślina okrywowa, jest doskonała na niskie żywopłoty. Ze względu na dużą odporność polecana jest do nasadzeń w zieleni publicznej i w parkach. Nadaje się również na skarpy (razem z kosodrzewiną i jałowcami) i do ogrodów skalnych.

Wspaniale komponuje się na rabatach, tworząc na przełomie czerwca i lipca mocną ciemnorożową plamę, które silnie przyciąga wzrok.

Ciemne liście tej odmiany można rozjaśnić jasnolistnymi krzewuszkami cudownymi, które również kwitną latem np. żółtymi 'Verweig 2' czy 'Olympiade' lub kremoobrzeżoną 'Naną Variegatą'. Do liściastych krzewów warto dołączyć kilka niewysokich iglaków: np. kilka sztuk pstrych nieekspansywnych jałowców chińskich 'Plumosa Aureovariegata'.

Z drugiej strony różowe kwiaty będą pasować także do ciemnych liści purpurowych krzewuszek 'Minor Black' lub 'Alexandry' oraz berberysów 'Atropurpurea Nana'. To zestawienie może rozjaśnić chłodna barwa jednej z karłowych odmian świerka kłującego ('Glauca Globosa', 'Hermann Naue', 'Śleszyn') oraz białe kwiaty pięciornika krzewiastego 'Abbotswood'.

Towarzystwem dla 'Manon' mogą być też byliny: intensywnie kwitnący bodziszek wspaniały, szałwia omszona (zarówno kwitnąca na fioletowo, jak i na biało) czy purpurowe żurawki. Do bylin dołączyć można także obficie kwitnące róże rabatowe i piwonie (szczególnie te kwitnących na różowo, czerwono lub biało). Stworzymy sobie w ten sposób uroczy kącik (w stylu angielskim) tonący w kwiatach na początku lata.

Na półcienistej rabacie tawuła będzie dobrym kompanem dla hortensji drzewiastej 'Anabelle'.

W ogrodach przydomowych możemy posadzić go w grupie z innymi tawułami np. o jaśniejszym ulistnieniu: 'Golden Princess', 'Goldflame', 'Goldmound' oraz zielonych: 'Dart's Red', 'Crispa'. Stworzymy w ten sposób atrakcyjną kompozycję. Krzewy podsadzić możemy niebieskimi jałowcami płożącymi ('Blue Chip').

Tawuły japońskie są cennym uzupełnieniem wrzosowisk, uatrakcyjniają je bowiem w pierwszej połowie lata.