Wczesną wiosną, na początku marca, pojawia się kępa około 7 soczyście zielonych liści, spośród których - po około 2 tygodniach - wychylają się pędy kwiatostanowe z gronami białych, niebieskich, lub niebiesko-fioletowych kwiatów. Niektóre z nich pachną, inne nie, ale wszystkie nadają się do tworzenia wiosennych bukiecików, które w chłodniejszej temperaturze długo zachowują wartość dekoracyjną.
Szafirki nie mają wygórowanych wymagań. Dobrze rosną na żyznej i przepuszczalnej glebie, o czym trzeba pamiętać, bo cebule z reguły nie lubią stagnującej wody, w której gniją i chorują.
Gdy szafirki przekwitną, dobrze jest zostawić ich liście tak długo, aż same nie zaschną. Liście odżywiają bowiem cebule, która w kolejnych miesiącach zaczynają się rozmnażać i wytwarzać cebule potomne.
Szafirki należy co 3-4 lata wykopywać w okresie spoczynku (czerwiec-lipiec). Jest to zabieg konieczny, gdyż nowych cebul potomnych po tym okresie jest już zbyt wiele w jednym miejscu. Ich natłok sprawia, że konkurują ze sobą o wodę i pożywienie, w wyniku czego wszystkie słabo kwitną i z czasem zanikają.
Szafirki są doskonałym uzupełnieniem rabat wiosennych, gdzie dominują inne rośliny cebulowe. Ze względu na ich niewielki wzrost, ok. 20 cm, najlepiej sadzić je z przodu jako obwódkę rabaty lub dużą grupą.
